Een tijd van overgang.

Tussen 1900 en 1910 stond Nederland op de drempel van verandering. De eerste sociale wetten werden ingevoerd (zoals de leerplicht en de Woningwet van 1901), maar armoede, sociale ongelijkheid en beperkte kansen bepaalden het dagelijks leven van miljoenen mensen.

Vrouwelijke armoede werd generatie op generatie doorgegeven – vaak onzichtbaar, vaak als vanzelfsprekend gezien. Deze tijd vormde het fundament voor de verzorgingsstaat die pas tientallen jaren later op gang kwam.

We vertellen het verhaal van het kind Mina, het meisje Anna en de volwassen Trijntje leven in een wereld waarin hard werken, gehoorzaamheid en soberheid de norm zijn. Maar onder de oppervlakte begint iets te verschuiven. Nieuwe ideeën over onderwijs, rechten en emancipatie sijpelen langzaam door.  

Ze zijn geen hoofdrolspelers in de geschiedenisboeken, maar hun levens – hun dromen, hun strijd, hun moed – vormen de stille fundamenten van onze moderne samenleving. Zij die ons voorgingen, hebben paden vrijgemaakt met bloed, zweet en tranen. Het minste wat wij kunnen doen, is de verhalen die zijn verteld door grootmoeders en moeders weer aan onze kinderen door te geven. Ik vertel ze ook aan vluchtelingen die hier geen basis hebben, om aan hun te laten zien hoe we ons land op hebben gebouwd en hoe vrouwen daaraan hebben bijgedragen.